Αποτελούν μια από τις ατραξιόν της Ιερισσού Χαλκιδικής και της ευρύτερης
περιοχής, εκεί όπου συντηρούνται αλλά και κατασκευάζονται ξύλινα καΐκια
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΑΠΟ ΙΕΡΙΣΣΟ για Νέα Ρόδα, Τρυπητή – το
σημείο αναχώρησης για τα φεριμπότ για το νησάκι της Χαλκιδικής, την
Αμμουλιανή-, Ουρανούπολη, την προσοχή του επισκέπτη προσελκύουν τα
καρνάγια και τα ξύλινα σκαριά που κατασκευάζονται ή συντηρούνται, από
τους καραβομαραγκούς.
«Είναι ένα επάγγελμα που χάνεται σιγά σιγά, ίσως να είμαστε
και οι τελευταίοι μαστόροι στην Ελλάδα» λέει προβληματισμένος στο «ΕτΚ» ο
Νίκος Γιαννάκης, ένας από τους εναπομείναντες καραβομαραγκούς, που
δραστηριοποιούνται στην Ιερισσό.
Ο ίδιος, κάνοντας ένα σύντομο διάλειμμα, στο καρνάγιο που διατηρεί,
και που παρέλαβε από τον πατέρα του, μας εξηγεί ότι τα νέα παιδιά δεν
μαθαίνουν την τέχνη. «Ο πιο μικρός, ίσως να είναι και 30 χρονών’ το επάγγελμα χάνεται γιατί
δεν υπάρχουν άδειες για αλιευτικά σκάφη, εκτός από τα τουριστικά, που
συνήθως και αυτά γίνονται πλαστικά, λίγα γίνονται ξύλινα» προσθέτει.
Χρησιμοποιούμε πεύκο
Ο Νίκος Γιαννάκης μας εξηγεί, ότι τα ξύλινα σκάφη κοστίζουν λιγότερα
χρήματα από τα αντίστοιχα πλαστικά, ωστόσο, ένα ξύλινο σκάφος έχει
μεγαλύτερη συντήρηση.
«Είναι ένα επάγγελμα που το ξεκινάς εντελώς από την αρχή, πρέπει να
πας στο βουνό, να διαλέξεις τα ξύλα που θα σου ταιριάξουν για το κάθε
σκάφος» αναφέρει ο κ. Γιαννάκης, προσθέτοντας ότι ανάλογα το σκάφος, θα
πρέπει να επιλεχθούν τα κατάλληλα ξύλα. Για παράδειγμα, για ένα σκάφος
15 μ., θα πρέπει να διαλέξουν ξύλα για 15 μέτρα.
«Χρησιμοποιούμε πεύκο, ευκάλυπτο, κυπαρίσσι, φτελιά
και τα ξενόφερτα ρόκο, τικ, μαόνι, κυρίως αφρικάνικα. Εμείς δουλεύουμε
το πεύκο, αυτό μας έδειξαν οι παλιοί» λέει ο Νίκος Γιαννάκης, εξηγώντας
ότι η κάθε περιοχή έχει τα δικά της ξύλα, «στο Ιόνιο, για παράδειγμα,
χρησιμοποιούν ευκάλυπτο και κυπαρίσσι, ενώ στις Σπέτσες πεύκο».
Σχεδιασμός
Υπάρχουν τρεις διαφορετικοί τρόποι για το σχεδιασμό ενός ξύλινου
σκάφους. «Είναι η σάλα, το μισομόδελο και το μονόχναρο’ παλιά, οι δικοί
μας δουλεύανε μόνο το μονόχναρο, σε άλλες περιοχές δουλεύανε μόνο σάλα.
Τώρα αυτή τη στιγμή τα δουλεύουμε όλα. Ο κάθε καπετάνιος θέλει να είναι
διαφορετικό το σκάφος του» λέει ο κ. Γιαννάκης.
Σ’ ότι αφορά τον χρόνο κατασκευής ενός ξύλινου σκάφους, εξαρτάται από
τα μέτρα. «Είναι σαν να πολλαπλασιάζεται, και φαρδαίνει και ψιλώνει το
σκάφος» εξηγεί δείχνοντας μας τα δυο σκάφη που κατασκεύαζαν (την ημέρα
του ρεπορτάζ μας) στο καρνάγιο.
Το ξύλινο σκάφος,
πρέπει κάθε χρόνο να βγαίνει έξω από το νερό, τουλάχιστον για ένα μήνα,
για να φεύγουν τα υγρά. «Αν το σκάφος μείνει έξω 3-4 χρόνια, θα
χαλάσει. Πρέπει κάθε χρόνο, να πέφτει στη θάλασσα, το βοηθάει το αλάτι, η
αλμύρα’ στην αλμύρα, δεν πάνε τα ζωύφια, και έτσι συντηρείται» αναφέρει
στο «ΕτΚ» ο Νίκος Γιαννάκης, ένας από τους ιδιοκτήτες των τριών
συνολικά καρνάγιων που υπάρχουν, αυτήν τη στιγμή στην Ιερισσό.
Στην Ιερισσό, που παλιά, υπήρχαν 5 ναυπηγεία, και που στα περισσότερα
στην Ελλάδα, μόνο συντηρούν, και δεν κατασκευάζουν. «Αυτή τη στιγμή, οι
μόνοι που κατασκευάζουν είμαστε 5 άτομα (2 στην Κρήτη, 1 στις Σπέτσες, 2
στην Ιερισσό), όλοι τραβάνε και συντηρούν» αναφέρει ο Νίκος Γιαννάκης.
