Η αλήθεια είναι πως φέτος τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα από πέρσι και, αν και υπάρχουν χιλιάδες καταγγελίες πολιτών στην εφαρμογή MyCoast, οι παραλίες της χώρας είναι ένα τοπίο παρανομίας, όπου ο κάθε “επιχειρηματίας” κάνει ό,τι θέλει.
Βρέθηκα πριν από μερικές ημέρες σε περιοχή Natura σε ελληνικό νησί -που λίγα χρόνια πριν ήταν παράδεισος- και οι ομπρέλες κάλυπταν σχεδόν όλη την παραλία. Είναι προφανές πως οι νόμοι δεν εφαρμόζονται.
Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να πάψουν οι παραλίες της χώρας να πάψουν να είναι μια ατελείωτη σειρά από ομπρέλες:
Πρέπει να πάψουν οι πολίτες να νοικιάζουν ομπρέλες και ξαπλώστρες.
Μόνο έτσι, θα πάρουμε πίσω τις παραλίες της χώρας μας.
Και επειδή οι περισσότεροι Έλληνες δεν έχουν την δυνατότητα να ταξιδεύουν στα ελληνικά νησιά, θα πρέπει να βρούμε τρόπο να βάλουμε στο κόλπο και τους ξένους τουρίστες, που είναι εκατομμύρια.
Πριν από μερικές ημέρες, καμιά δεκαριά τουρίστες -που τους ξέρω χρόνια- μου έλεγαν πως οι υπέροχες παραλίες της Ελλάδας καλύφτηκαν από ομπρέλες και δεν είναι και τόσο όμορφες πια, αφού θυμίζουν τις παραλίες της Ιταλίας. Πραγματικά, το πιο άσχημο πράγμα στις παραλίες είναι οι ομπρέλες.
Τους επισήμανα πως μου το λένε αυτό, ξαπλωμένοι στις ξαπλώστρες, κάτω από τις ομπρέλες που έχουν νοικιάσει, οπότε δεν δικαιούνται να ομιλούν.
Ο καθένας νομίζει πως το πρόβλημα είναι οι άλλοι (σ.σ. Καθώς επιστρέφω περπατώντας από την θάλασσα στο δωμάτιό μου στα νησιά, έχω τη συνήθεια να μαζεύω πλαστικά και άλλα από την αμμουδιά. Ένας εύχοντρος κύριος, που ήταν ξαπλωμένος στην ξαπλώστρα δίπλα στην plus size γυναίκα του, μου είπε μπράβο. Εγώ του είπα πως το πλαστικό μπουκάλι ήταν ακριβώς μπροστά στην ξαπλώστρα του -πιθανότατα για πολλή ώρα- αλλά δεν έκανε δυο βήματα να το μαζέψει και να το πετάξει στα σκουπίδια. Ναι, το πρόβλημα είμαστε εμείς, όχι οι άλλοι.)
Οι ξαπλώστρες και οι ομπρέλες μπήκαν αρχικά στις παραλίες, για να εξυπηρετήσουν τους πιο ηλικιωμένους παραθεριστές και τουρίστες αλλά πια έχουν γίνει μάστιγα. Οι ομπρέλες έχουν εξαφανίσει τις παραλίες.
Τώρα πια στις ξαπλώστρες βλέπεις ορδές 20χρονων -που έχουν το ίδιο σώμα, την ίδια φάτσα και την ίδια έκφραση και είναι όλοι με ένα κινητό στο χέρι να βγάζουν “μοναδικές” selfie-, ενώ από το μπαρ από πίσω ακούγεται μια άθλια μουσική στην διαπασών, αν και δεν είναι λίγες οι φορές που ο dj και τα ηχεία είναι πάνω στην παραλία.
Και επειδή οι ομπρέλες έχουν πιάσει πια όλο το μήκος και το πλάτος της παραλίας -γιατί φυσικά δεν τηρείται ούτε ο νόμος που προβλέπει την απόσταση από την θάλασσα και, με τους ισχυρούς ανέμους και τα κύματα του Αιγαίου η θάλασσα φτάνει πίσω από τις ξαπλώστρες- εσύ δεν έχεις που να περπατήσεις για να πας να βρεις ένα σημείο χωρίς ομπρέλες, ενώ αυτοί που είναι χυμένοι στις ξαπλώστρες σε κοιτάνε με ένα στραβωμένο ύφος επειδή έχεις το θράσος να περνάς από μπροστά τους -περπατώντας, ουσιαστικά, μέσα στην θάλασσα-, λες και υπάρχει άλλος τρόπος να πας λίγο μακριά από αυτούς τους καμένους βάρβαρους.
Σιχαίνομαι τις ομπρέλες και τις ξαπλώστρες στις παραλίες, γιατί μου θυμίζουν πολυκατοικίες, όπου ο καθένας έχει την ομπρέλα-διαμέρισμα, ενώ θεωρώ εντελώς ηλίθιους όλους αυτούς -που είναι πάρα πολλοί- που πάνε στις έξι το πρωί για να βάλουν τις πετσέτες τους στις συγκεκριμένες ξαπλώστρες και δεν τους περνάει από το μυαλό να πάνε έστω μια φορά σε άλλες ξαπλώστρες, εκατό μέτρα πιο δεξιά ή πιο αριστερά (σ.σ. Μην το πείτε πουθενά και με κυνηγάνε Γερμανοί και Αυστριακοί τουρίστες, αλλά, επειδή συχνά στα νησιά κάνω την πρώτη μου βουτιά πριν τις 7 το πρωί, μια από τις αγαπημένες μου συνήθειες είναι να αλλάζω θέσεις στις πετσέτες που είναι στις ξαπλώστρες και να σκέφτομαι τους τουρίστες να τσακώνονται μετά μεταξύ τους, ενώ μια φορά πήρα μια πετσέτα από την ξαπλώστρα αλλά δεν φταίω εγώ γιατί η πετσέτα ήταν ελληνική σημαία και δεν δέχομαι να κάθεται με την κωλάρα του ο Γερμανός τουρίστας πάνω στο εθνικό μας σύμβολο. Εντάξει, δεν είμαι εθνικιστής αλλά υπάρχουν και όρια.)
Είναι πολύ όμορφο να ξαπλώνεις στην άμμο, που παίρνει το σχήμα του σώματός σου και σε υποδέχεται όπως σε υποδέχεται ένα γυναικείο σώμα, ενώ η άμμος γιατρεύει και τους πόνους σε μέση, πλάτη κλπ.
Όσο για αυτούς που λένε πως η άμμος είναι ενοχλητική, δεν καταλαβαίνω γιατί πάνε στην παραλία που, βασικά, έχει μόνο άμμο, και δεν κάθονται σπίτι τους -το να σε ενοχλεί η άμμος στην παραλία είναι σαν να σε ενοχλεί η θάλασσα που είναι …υγρή και σε βρέχει-, ενώ ποτέ δεν θα καταλάβω ποιοι μαλάκες αποφάσισαν να βάλουν πάνω στην αμμουδιά κρεβάτια, καναπέδες και τραπέζια -μεταφέροντας το αστικό περιβάλλον στις παραλίες-, ούτε ποιοι καθυστερημένοι σκέφτηκαν πως υπάρχει καλύτερος ήχος στην παραλία από τον ήχο της θάλασσας, με αποτέλεσμα να ακούς στις παραλίες έναν διαρκή μουσικό θόρυβο με μπιτάκια και σκυλάδικα.
Με τις παραλίες καλυμμένες από άκρη σ’ άκρη με ομπρέλες και ξαπλώστρες -και με τους νταβατζήδες επιχειρηματίες να απειλούν όποιον δεν θέλει να νοικιάσει τις ομπρέλες τους και στρώνει δίπλα μια πετσέτα-, ακόμα και άνθρωποι που δεν θέλουν να νοικιάσουν ομπρέλες, αναγκάζονται να το κάνουν.
Η λύση, για να πάρουμε πίσω τις παραλίες της χώρας, είναι να μη νοικιάζει κανείς ομπρέλες και να ενημερώσουμε τους τουρίστες να κάνουν το ίδιο. Ήδη, πολλοί τουρίστες παραπονιούνται και για τις ομπρέλες και για τις τιμές τους αλλά και για την ελάχιστη κατανάλωση ανά ομπρέλα που εφαρμόζουν πολλά μπαρ στα νησιά.
Μην νοικιάζετε ομπρέλες. Η άμμος είναι πιο σέξι.
(Δεν έχω αυταπάτες πως η Μαφία των παραλιών και όλοι αυτοί οι άπληστοι επιχειρηματίες -που νομίζουν πως οι παραλίες είναι ιδιοκτησία τους- θα σταματήσουν να βάζουν άπειρες ομπρέλες στις παραλίες, ούτε ότι οι τουρίστες και οι Έλληνες παραθεριστές θα αντιδράσουν μαζικά και θα σταματήσουν να νοικιάζουν ομπρέλες. Τουλάχιστον, ας βρει η κυβέρνηση -μαζί με την τοπική αυτοδιοίκηση- έναν τρόπο να πείσει τους επιχειρηματίες να βγάζουν τις μισές ξαπλώστρες, όταν περάσει ο Αύγουστος και φύγουν οι ορδές των τουριστών. Είναι θλιβερό να είσαι Σεπτέμβριο και Οκτώβριο στα νησιά, οι ξαπλώστρες να είναι σχεδόν άδειες αλλά να καταλαμβάνουν όλη την ακτογραμμή. Παραλίες άδειες από κόσμο και εσύ δεν βρίσκεις ένα ελεύθερο σημείο να απλώσεις την πετσέτα σου ή το παρεό σου, γιατί οι παραλίες είναι γεμάτες από άδειες ομπρέλες.)
(Χάσαμε τις πιο ωραίες, τις πιο χίπικες παραλίες της χώρας εξαιτίας του υπερτουρισμού, της ανθρώπινης απληστίας και της αδιαφορίας των κυβερνήσεων που -στο όνομα της “ανάπτυξης”- δεν βάζουν όρια, δεν φροντίζουν για την εφαρμογή των νόμων και δεν τολμάνε να προστατεύσουν τις κορεσμένες περιοχές της χώρας από νέες άδειες, με αποτέλεσμα να καταστρέφεται η όμορφη χώρα μας. Θα μου πει κάποιος “εδώ έχουμε χάσει τη χώρα, εσύ νοιάζεσαι για τις παραλίες;”. Ναι, νοιάζομαι για τις παραλίες γιατί εγώ δεν έχω δικό μου σπίτι -υπάρχουμε κι εμείς ανάμεσά σας- και σε κάποιες αγαπημένες παραλίες των νησιών μας, είχα κι εγώ το “σπίτι” μου -δυο επί δυο- για λίγες ώρες κάθε μέρα, με τον ουρανό για ταβάνι, τον ήλιο και το φεγγάρι για φως, τα σύννεφα και τα αρμυρίκια για σκιά, τους γλάρους για συντροφιά και παράθυρο στο απέραντο γαλάζιο. Και, βέβαια, λίγη γαλήνη και ησυχία, για να διαβάσω τα βιβλία μου.)
φωτο διαδίκτυο