Συνεδρίαση δια περιφοράς της ξεχασμένης Δημοτικής Επιτροπής Διαβούλευσης διεξήχθη χθες Τετάρτη 2/12 με αποστολή της συμμετοχής και της γνώμης των συμμετεχόντων μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου για ενημέρωση, συζήτηση, υποβολή προτάσεων και διατύπωση γνώμης σχετικά τον Προϋπολογισμού του Δήμου Πολυγύρου
Ο σχετικός νόμος για την Επιτροπή διαβούλευσης αναφέρει ότι: "ο δημόσιος διάλογος αποτελεί κρίσιμο μέρος της διαδικασίας κατάρτισης του Τεχνικού Προγράμματος και του Προϋπολογισμού των Δημων αφού ενεργά μέλη της κοινωνίας των πολιτών καλούνται να διατυπώνουν τη γνώμη τους για τις προτεραιότητες και το σχεδιασμό που αφορούν το αναπτυξιακό μέλλον της περιοχής’’.
Η Επιτροπή Διαβούλευσης προσκληθηκε να κάνει προτάσεις και να τοποθετηθεί για σοβαρά θέματα του Δήμου, όπως είναι ο Προϋπολογισμός, δια περιφοράς, δηλαδή κάθε μέλος να στείλει την ψήφο και τις παρατηρήσεις του εντός κάποιων ωρων.
Τόσο πραγματικό είναι το ενδιαφέρον της Δημοτικής Αρχής να εκφράσουν γνώμη οι δημότες!
Ποια συζήτηση και ποια ανταλλαγή επιχειρημάτων μπορεί να γίνει υπ’ αυτές τις συνθήκες;
Απλούστατα, η Δημοτική Αρχή θυμήθηκε ότι υπάρχει Επιτροπή Διαβούλευσης και ότι η γνωμοδότησή της είναι προϋπόθεση για την ψήφιση του Τεχνικού Προγράμματος και του Προϋπολογισμού.
Φρόντισε λοιπόν για την τήρηση του ‘’γράμματος’’ αλλά όχι και του ‘’πνεύματος’’ του νόμου, με χοντροκομμένο μάλιστα, τρόπο. Όμως αυτό που ο νομοθέτης επιδιώκει είναι οι αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου να συμβαδίζουν, κατά το δυνατόν, με τις επιθυμίες και τις ανάγκες των δημοτών, πράγμα που δεν μπορεί να προκύψει σε μια ‘’δια περιφοράς’’ συνεδρίαση χωρίς καμία επικοινωνία μεταξύ των συμμετεχόντων.
Η λύση ηταν αυτονόητη: Να γινοταν η συνεδρίαση της Επιτροπής Διαβούλευσης μέσω τηλεδιάσκεψης, όπως ακριβώς συμβαίνει με το Δημοτικό Συμβούλιο, ώστε τουλάχιστον να υπάρχει η ελάχιστη δυνατότητα επικοινωνίας.
Γιατί αυτή η επιλεκτική απαξίωση της Επιτροπής;
Μήπως δεν υπήρχε χρόνος για προετοιμασία;
Μα ο προϋπολογισμός κάθε χρόνο αυτή την εποχή συζητείται.
Για την φετινή χρονιά και εν μέσω πανδημίας, θα κατανοούσαμε ακόμη και την ακύρωση της σύγκλησης της Επιτροπής Διαβούλευσης. Κατι τέτοιο θα ήταν πιο ‘’τίμιο’’ και ειλικρινές από μια ‘’δια περιφοράς’’ συνεδρίαση, που μόνον ως συνεδρίαση δε μπορεί να εκληφθεί.
Το ελάχιστο που οφείλε η Δημοτική Αρχή προς τα μέλη της Επιτροπής ήταν, να διασφαλισει τις τεχνικές δυνατότητες συζήτησης που παρέχονται και προς τα άλλα θεσμικά όργανα του Δήμου, με την παράλληλη έγκαιρη και αναλυτική αποστολή των αναγκαίων πληροφοριακών στοιχείων για να γίνει κάποια συζήτηση.
Διαφορετικά δεν ειχε νόημα η συμμετοχή σε μια συνεδρίαση – παρωδία. Παρωδία ήταν βέβαια ούτως ή άλλως μέχρι σήμερα η αντιμετώπιση του θεσμού της δημόσιας διαβούλευσης από τη Δημοτική Αρχή από την υποχρεωτική σύσταση τετοιων επιτροπών με τον Καλλικρατη.
Τουλάχιστον στην αρχή τηρούνταν τα προσχήματα. Τώρα παρωδία και με τη βούλα.
Μια πραγματική Επιτροπή Διαβούλευσης θα έπρεπε να είναι συνεχώς ενεργή, ανεξαρτήτως θέματος, γιατί τότε μόνο γίνεται ουσιαστικός ο πολιτικός διάλογος ως συνεύρεση πολλών σε ‘’κοινό τόπο".
