Πολιτιστικος Συλλογος Πολυγυρου
Σταμούλης Χρυσόστομος
Ο Χρυσόστομος Σταμούλης γεννήθηκε το 1964 στην Άφυτο Χαλκιδικής. Είναι παντρεμένος με τη μουσικοπαιδαγωγό Ιωσηφίνα Κατωφλίδου και έχει δύο παιδιά, τον Αθανάσιο και την Αλεξάνδρα.
Ο Χρυσόστομος Σταμούλης είναι Καθηγητής της Δογματικής και Συμβολικής Θεολογίας στο Τμήμα Θεολογίας του Α.Π.Θ. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Θεσσαλονίκης, του Βελιγραδίου και του Durham της Αγγλίας. Έχει διδάξει ως επισκέπτης καθηγητής και έχει δώσει διαλέξεις στην Ευρώπη, στην Ασία και στις Η.Π.Α.
Κυριότερα έργα του είναι:
- Holy Beauty. Prolegomena to an Orthodox Philocalic Aesthetics, εκδ. James Clarc, London 2022
- Broken Bridges. An Introduction to Orthodox Fundamentalism, εκδ. Sebastian Press, Alhambra/California 2021
- Φάγαμε ήττα. Κείμενα για τον αυτοεγκλωβισμό της Ορθοδοξίας, εκδ. Αρμός, Αθήνα 2021
- Τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι; Κείμενα για το διάλογο της Ορθοδοξίας με την πόλη, την πολιτική και τον πολιτισμό, εκδ. Αρμός, Αθήνα 2016
- Έρως και θάνατος. Δοκιμή για έναν πολιτισμό της σάρκωσης, εκδ. Ακρίτας, Αθήνα 2009 & εκδ. Αρμός, Αθήνα 2019
- Κάλλος το άγιον. Προλεγόμενα στη φιλόκαλη αισθητική της Ορθοδοξίας, εκδ. Ακρίτας, Αθήνα 2004, 2005, 2008. 2010.
Υπήρξε πρόεδρος του Τμήματος Θεολογίας και Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. Είναι Άρχων διδάσκαλος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας και Διευθυντής του «Διεθνούς Παρατηρητηρίου Θρησκευτικού Φονταμενταλισμού» της Ι. Μ. Αλεξανδρουπόλεως. Έκανε μουσικές σπουδές στο Μακεδονικό και στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης και έχει εκδώσει έξι ψηφιακούς δίσκους με δικές του συνθέσεις. Διευθύνει τη Μεικτή Χορωδία «Φωνές» Ι. Ν. Αγίας Βαρβάρας Θεσσαλονίκης.
Σύνοψη βιβλίουTόσο η θεολογία όσο και η Εκκλησία δεν μπορούν και δεν πρέπει να σταθούν απέναντι στην αλλαγή και στην εξέλιξη, την επιστήμη και τις ανακαλύψεις του ανθρώπου. Εξάπαντος δεν πρέπει να λειτουργήσουν με τη μορφή σέκτας και να μετακινηθούν στο περιθώριο της ιστορίας. Δεν είναι υποχρεωμένες, όμως, και να υποκύψουν δίχως όρους ενώπιον τούτης της «αναπαράστασης». Και τούτο διότι το «κενό» «δεν καταπίνει τα πάντα, αλλά η δύναμή του ξεπερνάει τη συνήθη φαντασία» και αποδεικνύει πως «τόσο η συμπαγής χυδαιότητα όσο και η υποτιθέμενη αιθέρια κομψότητα έχουν σχέση ζωτική και θανάσιμη» μαζί του. Η συζήτηση, συνεπώς, οφείλει να στοχεύει την ενίσχυση της δημιουργικότητας και την κριτική θέαση των υπερβολών της. Τη διαφύλαξη του νοήματος και τη στηλίτευση της κάθε απροϋπόθετης αποδοχής και ανέξοδης θριαμβολογίας, αλλά και της κάθε δομικής απαισιοδοξίας. Τη συμβολή στη δημιουργία ενός ανανεωμένου μαζί.
