Ένας έντονος χαρακτήρας, συνειδητοποιημένος άνθρωπος και με χαρακτηριστικά ηγέτη. Η Στέλλα Σμαραγδή με όπλο το «τυχερό της πτερύγιο» έμαθε να μάχεται και να νικά κάθε εμπόδιο για να κάνει αληθινό το όνειρο της με αντάλλαγμα ένα χαμόγελο και… ένα πιάτο με σνίτσελ και τηγανιτές πατάτες.
.
«Φέτος, θα ξανατρέξω στα 100μ»
Τι σε έκανε να αρχίσεις τον αθλητισμό;
«Από μικρή ηλικία οι γονείς μου με αντιμετώπιζαν φυσιολογικά και με έγραψαν στο χορευτικό, στο κολυμβητήριο, στο χάντμπολ. Μου άρεσε γενικά ο αθλητισμός και μια μέρα τους ανακοίνωσα ότι θέλω να κάνω στίβο. Τόσο απλά άρχισα».
Δοκίμασες χάντμπολ και κολύμβηση. Τι σε έκανε να τα αφήσεις;
«Κολύμβηση δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω. Δεν μου αρέσει ο υγρός στίβος. Το χάντμπολ το σταμάτησα γιατί είναι ένα ομαδικό άθλημα και δεν μου αρέσει να εξαρτιέμαι από κάποιον άλλον. Θέλω η νίκη και η ήττα να προέρχονται από εμένα».
Πώς δοκίμασες το άλμα εις μήκος και γιατί το αγάπησες;
«Μου αρέσει ο στίβος. Ξέρω ότι είμαι εγώ και ο εαυτός μου και είμαι υπεύθυνη για τις νίκες και τις ήττες. Άρχισα να κάνω δρομικά, 100 -200 μέτρα, και άλμα εις μήκος. Μου άρεσε η εκτίναξη από το βατήρα και ο ανταγωνισμός γιατί όταν τρέχεις έχεις και άλλη μια αθλήτρια δίπλα σου να αγωνίζεται παράλληλα. Στο άλμα εις μήκος νιώθω μια ελευθερία όταν πετάω. Περνώντας τα χρόνια, σκέφτηκα ότι έπρεπε να επικεντρωθώ κάπου ώστε να έχω και περισσότερες διακρίσεις, έτσι επέλεξα το μήκος και το τριπλούν».
Υπάρχει περίπτωση να σε ξαναδούμε στα δρομικά;
«Ναι! Φέτος, σκέφτομαι να τρέξω ξανά στα 100μ. Ήταν κάτι που μου έλειπε. Την τελευταία μου φορά, το 2018 στο Πανευρωπαϊκό στο Βερολίνο είχα βγει έκτη στα 100μ χωρίς να κάνω προπόνηση. Είπα στον προπονητή μου θέλω να τρέξω και έτρεξα. Φαντάσου τι θα γινόταν αν είχα κάνει προπόνηση (γέλια)».
«Είδα αθλήτριες με την ίδια αναπηρία για πρώτη φορά στην Τυνησία, στο Λονδίνο οι καλύτεροι Παραολυμπιακοί»
Το 2008 πήγες για πρώτη σου φορά σε Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Τι θυμάσαι;
«Ήμουν μόλις 13 ετών και είχα πάρει τρία χρυσά μετάλλια. Κάθε μέρα φορούσα το μετάλλιο και κυκλοφορούσα παντού και κοιμόμουν με αυτό (γέλια). Ένιωθα μεγάλη υπερηφάνεια και η διάκριση αυτή μου έδωσε κίνητρο να συνεχίσω».
Ένα χρόνο μετά ήρθαν και οι πρώτες διεθνείς διακρίσεις στην Τυνησία. Πώς αισθάνθηκες;
«Πήρα δύο μετάλλια. Ήμουν πολύ χαρούμενη. Αυτό που με εντυπωσίασε στο μίτινγκ της Τυνησίας ήταν ότι είδα αθλήτριες με την ίδια αναπηρία με εμένα. Δεν είχα ξαναδεί μέχρι τότε. Ήμουν η μοναδική αθλήτρια στην Ελλάδα. Η εικόνα αυτή γέννησε μέσα μου τον ανταγωνισμό και έβαλα ως στόχο να αγωνίζομαι κάθε χρόνο σε μια διοργάνωση με αθλητές με αναπηρία ».
Το 2012 βρέθηκες για πρώτη φορά στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Ήσουν μόλις 17 ετών, τι αποκόμισες από αυτή την εμπειρία;
«Δεν περίμενα ότι θα πάω. Δεν είχα καταλάβει το πού βρισκόμουν. Δεν θυμάμαι καν την τελετή έναρξης από τον ενθουσιασμό. Αυτό που μου έμεινε ήταν η παρουσία του κόσμου. Υπήρχαν 80.000 φίλαθλοι που έβλεπαν τους αγώνες, έβγαζαν φωτογραφίες και ήταν χαρούμενοι που μας έβλεπαν. Δεν έχω ξαναζήσει τέτοιο κύμα αγάπης. Είχα πάθει σοκ. Ήταν η καλύτερη διοργάνωση Παραολυμπιακών Αγώνων που έχω πάει. Στο Ρίο είχαμε λίγο κόσμο και την ώρα που αγωνιζόμασταν μας γιούχαραν κιόλας. Στο Τόκιο λόγω κορωνοϊού δεν υπήρχαν θεατές. Για μένα, ήταν κάτι δύσκολο γιατί το κοινό με αγχώνει αλλά μου δίνει και κίνητρο».
Το 2015 ταξίδεψες στη Ντόχα με δικά σου έξοδα και έκανες και δύο πανελλήνια ρεκόρ. Πώς ήταν η εμπειρία;
«Η Ντόχα ήταν η μεγαλύτερη επιβράβευση στον εαυτό μου. Ήθελα να πάω και το κυνήγησα. Δεν με ένοιαζε ότι θα βάλω τα έξοδα εγώ. Πήγα εκεί χωρίς προπονητή και η επιβεβαίωση ήρθε εκεί γιατί με το πείσμα μου έκανα δυο πανελλήνια ρεκόρ. Είμαι περήφανη για τα ρεκόρ αυτά και όταν δεν είμαι καλά ανατρέχω σε αυτό το ταξίδι».
Έχεις κάνει παγκόσμιο ρεκόρ στο τριπλούν τέσσερις φορές. Πώς προέκυψε η ενασχόληση;
«Ναι, τέσσερις φορές. Θέλησα να δοκιμάσω το τριπλούν και ο προπονητής μου το πίστεψε, και το έκανα».
«Όνειρο ένα ολυμπιακό μετάλλιο – Ανατριχιάζω όταν αγωνίζομαι με τα γαλανόλευκα»
Έχεις συμμετάσχει σε πέντε Παγκόσμια Πρωταθλήματα, σε τέσσερα Πανευρωπαϊκά και τρεις φορές βρέθηκες στους Παραολυμπιακούς. Τι σε ωθεί να συνεχίσεις;
«Είναι τρόπος ζωής. Ο στίβος με γεμίζει και μου δίνει κίνητρο».
Ξεχωρίζεις κάποιο μετάλλιο; Και αν ναι, γιατί;
«Ναι, το μετάλλιο που κατέκτησα στο Πανευρωπαϊκό το 2018 στο Βερολίνο. Ήρθε μετά από τρία χρόνια που ήταν γεμάτα με σκαμπανεβάσματα και αποτυχίες. Η ευχαρίστηση, η επιβεβαίωση και η συγκίνηση ήταν τόσο μεγάλη και μου έδωσε ώθηση να συνεχίσω να αγωνίζομαι και να πιστεύω σε μένα και τις δυνατότητες μου».
Τι σημαίνει για εσένα να αγωνίζεσαι με το εθνόσημο;
«Ανατριχίλα και συγκίνηση. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι εκπροσωπώ την Ελλάδα ανάμεσα σε άλλες χώρες και ότι φοράω ρούχα που γράφουν ΕΛΛΑΣ και ανατριχιάζω. Με πιάνει ένα δέος. Δεν μπορώ να στο περιγράψω. Μακάρι να συνεχίσω να το κάνω».
Ξεχωρίζεις κάποιον αγώνα;
«Χαραγμένος στη μνήμη που έχει μείνει ο αγώνας το 2017 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Λονδίνου, όπου είχα επίδοση για μετάλλιο αλλά τραυματίστηκα και δεν μπόρεσα να συνεχίσω. Την επόμενη χρονιά πήρα μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό και ήμουν ευχαριστημένη».
Υπάρχει κάποιος στόχος που δεν έχεις πετύχει; Ένα όνειρο τρελό…
«Ένα μετάλλιο στους Ολυμπιακούς! Επίσης, ήθελα να συμμετάσχω και στους χειμερινούς παραολυμπιακούς αγώνες αλλά λόγω του τραυματισμού μου άλλαξαν τα πλάνα μου».
«Με ωρίμασε ο τραυματισμός»
Πριν δυο χρόνια είχες ένα σοβαρό τραυματισμό. Έσπασες την περόνη του αριστερού σου ποδιού. Πώς συνέβη;
«Κατά τη διάρκεια του διασυλλογικού πρωταθλήματος στη Θεσσαλονίκη έκανα ένα άλμα και στην προσγείωση σφήνωσε το πόδι μέσα στο σκάμμα, έπεσα με τη λεκάνη πάνω στα πόδια μου και ακούστηκε ένα κρακ. Το άκουσαν μέχρι τις κερκίδες».
Πώς ήταν το διάστημα που ακολούθησε;
«Ήταν δύσκολα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα χρησιμοποιήσει ξανά πατερίτσες. Έπρεπε να μάθω να περπατάω με αυτές. Έκλαιγα πολλές ώρες στην αρχή αλλά μετά έκλεισε ο διακόπτης (γέλια). Πίστεψα ότι θα επανέλθω και έβαλα στόχο να αποδείξω σε μένα και σε όσους έλεγαν ότι δεν θα γυρίσω, ότι μπορώ. Είχα ανθρώπους δίπλα μου που με στήριξαν και πίστεψαν σε εμένα. Με ωρίμασε ο τραυματισμός».
Έκανες σκέψεις αποχώρησης;
«Φυσικά! Όταν ήμουν στο κρεβάτι με τον γύψο, το σκεφτόμουν αλλά δεν πίστευα ότι δεν θα επιστρέψω. Αρνιόμουν να το δεχθώ».
Ήταν εύκολη η επιστροφή;
«Καθόλου εύκολη δεν ήταν. Υπήρξαν φορές στην προπόνηση που πονούσα πολύ και έφευγα. Σωματικά η επιστροφή πήγε πολύ καλά. Ακολουθήσαμε κατά γράμμα το χρονοδιάγραμμα. Το δύσκολο κομμάτι ήταν το ψυχολογικό. Έπρεπε να μάθω να περπατάω από την αρχή και να δεχθώ ότι θα πονάω κάποιες φορές. Εκεί πιέστηκα».
«Πορεύομαι με αυτά που έχω – Χρειάζονται χορηγοί»
Είσαι ικανοποιημένη με τις εγκαταστάσεις στις οποίες προπονείσαι;
«Προπονούμαι στο Καυτανζόγλειο. Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει κάποιες βελτιώσεις και είναι ευχάριστο αυτό. Έχουμε και ζέστη το χειμώνα και νέο γήπεδο για να προπονούμαστε έξω. Είμαι ικανοποιημένη γιατί υπάρχει θέληση για αλλαγές».
Η χρηματοδότηση είναι επαρκής;
«Υπάρχει κάποια χορηγία και μας στέλνουν από την Ομοσπονδία στους μεγάλους αγώνες. Χρειαζόμαστε χορηγίες και εμείς οι ίδιοι για να κάνουμε όλη την προετοιμασία για να πάμε σε έναν αγώνα. Διαφορετικά τα χρήματα δεν επαρκούν. Χρειάζεται πολλά ένας αθλητής. Δεν είναι μόνο τα ρούχα, τα συμπληρώματα, τα παπούτσια και ο εξοπλισμός αλλά και ο φυσιοθεραπευτής και ο ψυχολόγος. Δεν αρκεί μόνο το σώμα, χρειάζεται και η ψυχή. Αν δεν είναι καλά αυτά τα δύο, κάτι θα πάει λάθος στον αγώνα».
Είναι εύκολο να βρεις χορηγούς;
«Καθόλου εύκολο δεν είναι. Πρέπει και ο χορηγός κάτι να δει και να πιστέψει. Δύσκολα θα στηρίξει κάποιον επειδή ξέρει ότι έχει ταλέντο. Ένας αθλητής που έχει κάποια διάκριση θα βρει πιο εύκολα. Υπάρχουν, όμως, αθλητές – διαμάντια που αδυνατούν και σταματούν. Με στεναχωρεί αυτό».
Τα έξοδα είναι πολλά, πώς τα καταφέρνεις;
«Προσπαθώ να βρω χορηγούς είτε τοπικούς είτε πιο μεγάλους. Είναι δύσκολο αλλά ψάχνομαι. Τις περισσότερες φορές είναι και το πορτοφόλι μου (γέλια). Έμαθα να πορεύομαι με αυτά που έχω».
«Κριτής με ρώτησε γιατί δεν βάζω και τα δυο χέρια στο βατήρα»
Αγωνίζεσαι με ένα νάρθηκα στο δεξί σου χέρι. Τι σου προσφέρει;
«Ο νάρθηκας στηρίζει τον καρπό μου. Λόγω της αναπηρίας μου ο καρπός δεν έχει δύναμη. Είναι ελαφρύς και μου προσφέρει στήριξη, ισορροπία και λειτουργικότητα. Δεν το νιώθω».
Υπάρχει κάποιο σημείο στο άλμα εις μήκος που σε δυσκολεύει;
«Η αιώρηση. Ο τρόπος που προσεγγίζω το σκάμμα πρέπει να είναι προσεκτικός. Δηλαδή, την ώρα που πατάω, κάνω την αιώρηση και χρειάζεται να τραβήξω τα χέρια μου για να μου δώσουν ώθηση να πάω πιο μέσα στο σκάμμα. Εκεί υστερώ λόγω της αναπηρίας μου γιατί τραβάω μόνο με το ένα μου χέρι».
Έχεις δώσει αγώνες και με τους «αρτιμελείς». Υπήρξε κάτι που σου έκανε εντύπωση;
«Άρχισα να αγωνίζομαι με αρτιμελείς όταν ήμουν στις ακαδημίες του ΠΑΟΚ. Το 2008 μπήκα στα ΑΜΕΑ. Δεν έβλεπα κάποια διαφορά. Δεν είχα κάποιο πρόβλημα. Εντύπωση μου είχε κάνει ένας κριτής που μου είχε κάνει παρατήρηση γιατί δεν είχα και τα δύο χέρια στο βατήρα. Του είπα με ήρεμο τρόπο ότι έχω αναπηρία και δεν μπορώ να το κάνω αυτό και μου ζήτησε συγγνώμη. Ήξερα ότι είμαι διαφορετική αλλά δεν είναι κανένα θέμα».
«Έχω εξελιχθεί με τον Πάντο – Με άφησαν να ανακαλύψω τον εαυτό μου οι γονείς μου»
Πόσες ώρες προπονείσαι καθημερινά;
«Συνολικά κάνουμε εννέα φορές την εβδομάδα. Κάνουμε καθημερινά εκτός της Κυριακής και κάποιες μέρες είναι και διπλές οι προπονήσεις».
Τι περιλαμβάνει η προπόνηση σου;
«Κάθε φορά κάνουμε κάτι διαφορετικό. Κάνουμε ζέσταμα, διατάσεις, άλματα, ταχύτητες, βάρη, τρέξιμο και καλή αποθεραπεία».
Πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του προπονητή σου;
«Ο προπονητής μου είναι ο Θωμάς Πάντος. Προπονούμαι μαζί του από το 2017 και έχω εξελιχθεί πολύ ως αθλήτρια. Είναι ένας άνθρωπος που σέβομαι και εμπιστεύομαι, είναι συνεργάτης και θα δεχθώ κάθε κριτική που θα μου κάνει. Ακολουθώ τις οδηγίες του. Έχουμε μια καλή σχέση και συνεργασία. Μακάρι να συνεχιστεί και να πάμε μαζί στο Παρίσι».
Ποιος ο ρόλος των γονιών σου στην πορεία σου;
«Με άφηναν να ανακαλύψω τον εαυτό μου μόνη μου, να βρίσκω τρόπος να δέσω τα κορδόνια, να κουμπώσω ένα φερμουάρ, να πιάσω τα μαλλιά μου. Ήταν κάτι καλό αυτό γιατί μου έδωσαν το περιθώριο να εξελιχθώ. Αναγνώριζαν ότι είχα αναπηρία αλλά δεν μου δημιούργησαν πρόβλημα για αυτό».
Πώς διαχειρίζεσαι την ήττα και τη νίκη;
«Σε κάθε ήττα απογοητεύομαι αλλά σκέφτομαι ότι έχω πετύχει και συνεχίζω. Την αποδέχομαι και στοχεύω στην επόμενη νίκη. Το θετικό αποτέλεσμα θα το υποδεχθώ με χαρά και υπερένταση. Φαντάσου μετά από κάθε παγκόσμιο ρεκόρ δεν κοιμόμουν (γέλια)».
«Ταξίδι σταθμός η Νέα Ζηλανδία – Μου πήραν σαμπουάν και ξυραφάκι στο Ρίο»
Ξεχωρίζεις κάποιο ταξίδι σου και γιατί;
«Το πρώτο μου Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που έγινε στη Νέα Ζηλανδία το 2011. Ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχα στην κατηγορία των γυναικών και ήμουν μόλις 15.5 και ήρθα σε επαφή με αθλητές με αναπηρία. Ξεκλειδώθηκα και με βοήθησε να αποδεχθώ τον εαυτό μου. Ήταν ταξίδι σταθμός για εμένα. Το αστείο είναι ότι τα αυτοκίνητα εκεί πήγαιναν ανάποδα και λίγο έλειψε να με πατήσουν (γέλια)».
Έχει συμβεί κάτι περίεργο σε κάποιο ταξίδι σου;
«Στο Ρίο που μου έκλεψαν το ξυραφάκι και ένα σαμπουάν. Λόγω φτώχειας οι καθαρίστριες έκλεβαν και μας είχαν πει να κλειδώνουμε τις βαλίτσες μας κάθε φορά που φεύγαμε από το δωμάτιο. Μια φορά ξέχασα αυτά τα δυο στο μπάνιο και μου τα έκλεψαν (γέλια). Σε αγώνες θα έχω να θυμάμαι το φετινό Πανελλήνιο, όπου έκανα 15 άλματα σε μια ημέρα. Δε νομίζω να έχω κάνει τόσα πολλά σε όλη μου την καριέρα».
«Νιώθω ευγνωμοσύνη για το σύλλογο Ελπίδα – Στόχος να βρεθώ στο Παρίσι»
Έχεις χαρακτηρίσει το δεξί σου χέρι ως το τυχερό σου πτερύγιο. Ο λόγος;
«Το χέρι μου το έκανα πλεονέκτημα. Είναι η δύναμη μου. Άρχισα να κάνω αθλητισμό, δέχθηκα την αναπηρία μου και δεν θα βρισκόμουν εδώ αν δεν την είχα. Θα ήμουν εντελώς διαφορετική».
Τι θα έλεγες σε ένα παιδί με αναπηρία που μένει απλά στο δωμάτιο του;
«Θα πήγαινα να μιλήσω μαζί του. Θα του έφερνα παράδειγμα τη δική μου ιστορία και θα το πήγαινα μια βόλτα για να προσπαθήσει να κάνει όσα πιστεύει ότι δεν μπορεί».
Τι είναι ο σύλλογος «Ελπίδα» για εσένα;
«Ο κ. Χρήστος (Μητσιόπουλος) ήταν ο άνθρωπος που με είδε να κάνω προπόνηση στο Καυτανζόγλειο, με πλησίασε και με ρώτησε για την αναπηρία μου. Μου είπε ότι μπορώ να αγωνισθώ στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα ατόμων με αναπηρία. Μου άνοιξε έναν καινούργιο δρόμο. Ενδιαφέρεται πραγματικά για τον αθλητή. Μας θεωρεί οικογένεια του. Νιώθω ευγνωμοσύνη για εκείνον και για τον σύλλογο. Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να είμαι αυτή που είμαι σήμερα».
Τι σου προσφέρει ο αθλητισμός;
«Απέκτησα αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση. Με βοήθησε να αγκαλιάσω τον εαυτό μου και τις δυνατότητες μου. Με έκανε να πιστέψω ότι μπορώ να προσφέρω και εγώ κάτι σε αυτόν τον κόσμο».
Ποιος είναι ο επόμενος στόχος σου;
«Στόχος είναι να πάω στο Παρίσι. Θα είναι η τέταρτη μου συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Εμένα μου δίνει κίνητρο αυτό. Μέχρι τότε έχουμε το 2023 Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Παρίσι, ένα χρόνο μετά το Παγκόσμιο που ακυρώθηκε φέτος και το Πανευρωπαϊκό που αναβλήθηκε και δεν ξέρουμε πότε θα γίνει».
Tips
Πώς θα χαρακτήριζες τη Στέλλα με μια λέξη ή φράση: «Πεισματάρα»
Πρότυπο: «Προσπαθώ να γίνω πρότυπο εγώ»
Αγαπημένο Φαγητό: «Σνίτσελ με πατάτες τηγανιτές. Δεν τρώω συχνά όμως»
Αγαπημένο τραγούδι: «Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο. Κάθε εβδομάδα το αλλάζω (γέλια). Ακούω από house έως και ραπ»
Αγαπημένη σειρά ή ταινία: «Τρελαίνομαι για τον Χάρι Πότερ. Θα ανήκα στο Γκρίφιντορ και αν μπορούσα, θα κυκλοφορούσα με ραβδί και στολή (γέλια). Μου αρέσει ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών και τα φιλαράκια»
Γούρι: «Το χέρι μου μετράει; (γέλια) Έχω και μια εικόνα που την κουβαλάω μαζί μου στους αγώνες και προσεύχομαι»
Ελεύθερος Χρόνος: «Κάνω ταξίδια. Βλέπω ταινίες και διαβάζω βιβλία».
Κατοικίδιο: «Όχι αλλά θα ήθελα ένα σκυλάκι»
Γιατί σε αποκαλούν λιοντάρι: «Λόγω του ζωδίου. Είμαι Λέων στο ζώδιο και στον ωροσκόπο».
