Μένουμε χωράφι και συνεχίζουμε να παράγουμε Ζούμε, αν μη τι άλλο, διαφορετικές καταστάσεις και παράξενες εποχές. Οι συνήθειές μας αλλάζουν και έχουμε αρχίσει σιγά σιγά να προσαρμοζόμαστε σε νέα δεδομένα και σε μια καινούρια ζωή. Μεταξύ όλων των άλλων τα χειροκροτήματα και τα «ευχαριστώ» πάνε κι έρχονται.Γιατροί, νοσηλευτικό προσωπικό, οι υπάλληλοι των καταστημάτων που μας
Τι γίνεται όμως με τα μετόπισθεν;
Την ώρα που όλοι μένουμε σπίτι, προστατεύοντας την κοινωνία και τον εαυτό μας, υπάρχουν άνθρωποι που φροντίζουν για το μέλλον μας.
Οι αγρότες, οι κτηνοτρόφοι, οι ψαράδες, οι μελισσοκόμοι και όσοι ασχολούνται με τη μεταποίηση αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων, συνεχίζουν ακάθεκτοι να κάνουν αυτό που κάνουν όλα αυτά τα χρόνια. Να μας εξασφαλίζουν τα απαραίτητα για να ζούμε.
Σκέψου για μια στιγμή
Σε τι κατάσταση θα βρισκόμασταν αυτή τη στιγμή αν δεν υπήρχε στη χώρα επάρκεια σε γάλα, σε ελαιόλαδο, σε μέλι, σε ψάρια, σε αλεύρι, σε ρύζι, σε κηπευτικά, σε φρούτα, σε όσπρια, σε κρέας, σε αυγά;
Αυτονόητο θα σκεφτείς. Καθόλου θα σου απαντήσω.
Σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση που οδεύει στο να μειώσει τον προϋπολογισμό της νέας Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ) με την πρόφαση ότι η Ευρώπη δε χρειάζεται διατροφική επάρκεια και σε μια Ελλάδα που συρρικνώνει όλο και πιο πολύ τον αγροτικό της τομέα με τους πολιτικούς να υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα πρέπει να στραφεί σε νέες τεχνολογίες και να εγκαταλείψει το χωράφι και την παραγωγή, είναι δεδομένο ότι οδηγούμαστε σε συρρίκνωση της παραγωγής.
Βέβαια, ο κορωνοϊός μας έχει κάνει να δούμε τα πράγματα αλλιώς. Ένας μικροσκοπικός αόρατος εχθρός έχει έρθει να ανατρέψει τόσο τη λογική της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και την πολιτική της Ελλάδας.
Σε μια χώρα που επένδυσε οικονομικά στα εσπρεσάδικα και στην παροχή υπηρεσιών, σε μια χώρα που αυτή τη στιγμή χάνει τη βαριά βιομηχανία του τουρισμού, σε μια χώρα που επί χρόνια θεώρησε το ξένο ως πιο γλυκό, αυτοί που σήμερα συνεχίζουν να παράγουν είναι οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι.
Κανείς δεν ξέρει πόσο θα κρατήσει η κρίση που βιώνουμε και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πόσο βαθιές και μακροχρόνιες θα είναι οι οικονομικές επιπτώσεις της.
Αυτό που σίγουρα ξέρουμε είναι ότι το πιο βασικό, το πιο ζωογόνο γρανάζι της μηχανής, η γεωργία της Ελλάδας, συνεχίζει να γυρνάει με αμείωτο ρυθμό.
Είναι το γρανάζι που θα δώσει πνοή στη χώρα τα επόμενα χρόνια που αναμένεται να είναι δύσκολα; Το πιο πιθανό.
Ένα χειροκρότημα λοιπόν και για όσους μένουμε χωράφι. Κι ας μη βγούμε στα μπαλκόνια, ας μην μοιραστούμε την ευγνωμοσύνη μας στα social media. Ας τους χειροκροτήσουμε στηρίζοντας την ελληνική παράγωγή και τα ελληνικά προϊόντα, ειδικά τώρα που το έχουμε ανάγκη ίσως πιο πολύ από ποτέ.
Μένουμε χωράφι. Ψωνίζουμε ελληνικά. Στηρίζουμε τον Έλληνα παραγωγό.
Απ’ ότι φαίνεται άλλωστε η γεωργία αρχίζει να παίρνει τα σκήπτρα της βαριάς βιομηχανίας της χώρας, τουλάχιστον για τα χρόνια που έρχονται.
