“Εγώ θα σπείρω την Άνοιξη;”, μου είπε στο τηλέφωνο την περασμένη εβδομάδα ένας ξάδελφός μου απ’ το χωρίο. Χωριό του κάμπου στην Καρδίτσα. Ο διάλογος που ακολούθησε ήταν αποκαλυπτικός. “Γιατί να μη σπείρεις”, του απαντώ.
“Γιατί ακόμα έχω πολλά προβλήματα, όταν τα λύσω θα μπορώ να ταΐζω και τα γουρούνια. Αυτή τη στιγμή στο χωριό είναι δύο μπουλούκια. Το ένα είναι στο ποτάμι και το άλλο στο βουνό”.
Βουνό στο χωριό μου λέμε ένα λόφο 300 ύψους μέτρων περίπου όλο πέτρα που χρόνια τώρα είναι καταφύγιο Άγριας ζωής και ως γνωστόν απαγορεύεται κάθε δραστηριότητα. Κάποιοι βέβαια λένε ότι επιτρέπεται το mountain bike και το moto cross.
Και συνεχίζει ο ξάδελφος: “ Συνολικά είναι καμιά 20αρια, αλλά σε περίπου δύο μήνες που θα γεννήσουν θα φτάσουν άνετα τα 80 με 100.
Ποιος θα τα κάνει καλά;
Ποιος θα τα κάνει καλά τότε;
Γράψε κάτι, γιατί από τώρα κάνουν ζημιές.
Πήγαν στο χωράφι του Γιάννη και δεν άφησαν λάχανα, κουνουπίδια, ακόμα και τα πράσα έφαγαν. Τι θα πουλήσει τώρα στις λαϊκές; Ακόμα και να τον αποζημίωνε ο ΕΛΓΑ τι θα τρώει μέχρι να ολοκληρωθεί όλη η χαρτούρα;”.
Από εκείνη τη στιγμή άρχισε να βγαίνει ένας εκνευρισμός που ανέδειξε πλήρως το καραγκούνικο ιδίωμα της Καρδίτσας, όπως και μια επίθεση εναντίον μου, προφανώς για να ξεσπάσει. Συνεχίζω “μεταφράζοντας”| την καραγκούνικη ντοπιολαλιά σε νεοελληνικά.
“Εσύ που λες ότι είσαι κυνηγός, δεν πρέπει να γράψεις γι αυτό που αντιμετωπίζουμε και γι’ αυτό που θα ‘ρθει; Ποιος θα βάλει καλαμπόκι την Άνοιξη. Ξέρεις πόσα γουρούνια θα μαζευτούν; Και τι θα κάνουμε εμείς; Μια με τις πλημμύρες, άλλη μία με τα γουρούνια, άντε ζήσε. Γράψε να επιτραπεί το κυνήγι μπας και μας δει ο Θεός”.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα
Μου είπε πολλά, χαρακτηριστικά των προβληματισμών, όχι μόνο του ίδιου, αλλά των περισσότερων γεωργών. Προβληματισμοί και αγωνίες που συνδέονται με τις συγκυρίες για να αντικατοπτρίσουν την γενικότερη αβεβαιότητα του επαγγέλματος. Εντάξει με την αβεβαιότητα έχουν μάθει να ζούνε, όπως και με τις πλημμύρες όταν δεν γίνεται να τις αποφύγουν. Τα αγριογούρουνα όμως την τελευταία δεκαετία και παρά τις όποιες ζημιές τα αντιμετώπιζαν χάρη στη βοήθεια των κυνηγών. Με το που έλειψε αυτή η βοήθεια δεν άργησαν να φανούν τα αποτελέσματα. Δύο κοπάδια (μπλούκια στα καραγκούνικα) εγκαταστάθηκαν στην περιοχή όταν από το 2013 είχε να εμφανιστεί γουρούνι τέτοιο καιρό.
Σήμερα υπάρχουν 20 περίπου ζώα, όταν άλλες χρονιές, τόσα ήταν το καλοκαίρι μέσα στα καλαμπόκια και προκαλούσαν σημαντικές ζημιές. Από τις γέννες αυτών των 20 υπολογίζουν ότι ο αριθμός θα φτάσει τα 80. Σ’ αυτά αν προσθέσουμε άλλα τόσα που θα έρθουν το καλοκαίρι και θα έρθουν γιατί η κατάσταση είναι παντού ανεξέλεγκτη, τότε οι καταστροφές θα πολλαπλασιαστούν.
Αυτό φοβάται ο ξάδελφός μου ο Γιώργος και μου τηλεφώνησε.
Ευγενική άρνηση
Πριν καταλήξει σε μένα απευθύνθηκε σε γουρουνοκυνηγούς και χωριανούς μου και των γειτονικών χωριών. Δεν βρήκε όμως ανταπόκριση. Μάλιστα οι γουρουνάδες ήταν ειλικρινείς μαζί του. Δεν του είπανε πως αρνούνται να πάνε γιατί δεν θέλουν να παρανομήσουν, ούτε αρνήθηκαν ρίχνοντας το μπαλάκι στην Πολιτική Προστασία.
Του είπαν πως θέλουν να τον βοηθήσουν, γιατί αγρότες και κυνηγοί έχουν μια εξαιρετική σχέση αλληλοστήριξης και εμπιστοσύνης, αλλά είναι αδύνατο να “στηθεί “ παγάνα χωρίς να γίνει αντιληπτή και μάλιστα καταμεσής του κάμπου.
Γι’ αυτό και ο Γιώργος μου τηλεφώνησε. Θεώρησε ότι είμαι η τελευταία του ελπίδα. Θεώρησε πως αν δημοσιοποιηθεί το πρόβλημά του θα βρεθεί λύση.
Η κατάσταση δεν είναι δύσκολη μόνο στο χωριό μου, αλλά έχει ξεφύγει πανελλαδικά. Από άκρη σε άκρη της χώρας οι αναφορές για την παρουσία των γουρουνιών είναι ανάλογες.
Στη Θεσσαλία το πρόβλημα του υπερπληθυσμού είναι τεράστιο και επιδεινώνεται χρόνο με το χρόνο. Πέρσι κυκλοφορούσαν στο κέντρο των Τρικάλων και στο κέντρο της Καρδίτσας. Ακόμα χειρότερα σε πόλεις με μικρό αριθμό κατοίκων και πιο αραιό αστικό ιστό και ακόμα χειρότερα στα χωριά. Τα τροχαία με γουρούνια σ’ όλη τη Θεσσαλία είναι στην ημερήσια διάταξη, ακόμα και οι επιθέσεις σε βοσκούς. Φέτος που οι πληθυσμοί έμειναν ανενόχλητοι, κατά γενική ομολογία θα προκύψουν τεράστια ζητήματα από τα τέλη της ερχόμενης Άνοιξης.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται
Ο Φίλος μου και συνκυνηγός μου (την εποχή που στη χώρα μας επιτρεπόταν το κυνήγι) Χρήστος, την περασμένη εβδομάδα ανηφόρισε σε χωριό της λίμνης Πλαστήρα, να αγοράσει ντόπια λουκάνικα για τα Χριστούγεννα. Επιστρέφοντας στην πόλη, όταν έφτασε στο ύψος της αναρρυθμιστικής λίμνης, συνάντησε δύο αδέσποτα γατάκια στην άκρη του δρόμου.
Η αγάπη του για τα ζώα ήταν αρκετή για να τον κάνει να σταματήσει και παίρνοντας λίγο λουκάνικο το άφησε την άκρη του δρόμου. Επιστρέφοντας στο αυτοκίνητο είδε στη μέση της λίμνης ένα παπί να ξεκόβει απ’ το κοπάδι που ξεκουράζονταν εκεί.
Η πάπια με φωνές κολυμπούσε από το μέρος του και επειδή η απόσταση ήταν μεγάλη (πάνω από 70 μέτρα) οι φωνές δυνάμωναν συνεχώς. Σα να του φώναζε να την περιμένει.
Ήταν μια καστανή, η οποία μόλις έφτασε στην ακτή με θάρρος άρχισε να σκαρφαλώνει προς το Χρήστο. Στις πέτρες δεν τα κατάφερνε, οπότε απογειώθηκε και άρχισε να πετάει γύρω του. Μετά από δύο στροφές προσγειώθηκε δίπλα του.
Ο φίλος μου πήγε στο αυτοκίνητο, πήρε στο χέρι του λίγο ψωμί και την τάισε. Τον Ιανουάριο του 2015, ο Χρήστος ήταν στο Sheffield της Αγγλίας για την περίοδο των γιορτών. Τότε στο τηλέφωνο του έλεγα για τα κυνήγια πάπιας που έκανα κι αυτός μου έστελνε φωτογραφίες στις οποίες τάιζε πρασινοκέφαλα και καναδέζικες χήνες. Μάλιστα μου είχε πει το εξής: “Στο πάρκο δίπλα από το σπίτι. Αφού δεν μπορώ να πάω για κυνήγι το έριξα στο τάισμα, ώσπου να επιστρέψω”.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται και ο καιρός έχει πάντα γυρίσματα.
Κείμενο ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΩΣΤΗΣ
Πηγή :kynigesia.gr/
